Βαλανάρης ή το αίμα του Πεντελικού

 

Μία παραγωγή του "Cine Σχολειό" του Πικερμίου. Ένα βίντεο τεκμηρίωσης της ομορφιάς που διαθέτει ο ποταμός Βαλανάρης του ανατολικού Πεντελικού. Ο Βαλανάρης ο παραπόταμος συνεχούς ροής,  του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας

Ο Βαλανάρης, όπως και το σύνολο του ορεινού όγκου του Πεντελικού, υποφέρει από την ανθρωπογενή πίεση, την αποκαλούμενη "νόμιμη" (και ουσιαστικά νομότυπη και νομιμοφανή) ή την παράνομη.

Οικιστική πίεση για την οικοδόμηση των αιωνίων πλαγιών του μυθικού βουνού. Ληστρική πίεση με παράνομη λατόμευση και παράνομες υδροληψίες. Αυθαίρετα "φράγματα" και ρυπαντές (στάνες και πρόχειρα συνεργεία) εγκατεστημένοι στο βουνό, δημιουργούν ένα φρικαλέο πλέγμα που σκοτεινιάζει κάθε προοπτική για το μέλλον του. Από κοντά και επιτήδειοι, οι οποίοι επικαλούμενοι την ανάγκη οριοθέτησης του (πράγμα θεμιτό για την προστασία του), θέλουν ουσιαστικά να τον περιορίσουν με εγκιβωτισμούς, προκειμένου να "διασώσουν" τα αυθαίρετα τους και να κλέψουν περισσότερη δημόσια γη. Δημόσια γη η οποία έχει είτε δασικό χαρακτήρα, είτε εντοπίζεται στη φυσική ζώνη οριοθέτησης του ποταμού και με την παρούσα νομοθεσία προστατεύεται συνταγματικά. Άσχετα αν τα αυθαίρετα που φυτρώνουν δεν κατεδαφίζονται, αφού οι κοτζαμπάσηδες και ο κοτζαμασισμός, ποτέ δεν εξεδιώχθησαν από την Ελλάδα

Όλες οι παρανομίες καλύπτονται από ανήθικες διοικητικές πράξεις, κάτω από έναν μανδύα εικονικής "νομιμότητας", με πλαστούς ή ντροπιαστικούς για ένα ευνομούμενο κράτος, τίτλους.

Ακόμα και η ύπαρξη και ισχύς παραχωρητηρίων "εσαεί" (π.χ. παραχώρηση του νερού του Βαλανάρη σε κάποιον, για πάντα το λένε οι ιθαγενείς) αποτελούν ντροπή για την υποτίθεται ευρωπαϊκή χώρα μας. Για τη χώρα που καπηλεύεται μία κουλτούρα που γέννησε ο Διαφωτισμός, στον οποίο πάντα κρατούσαμε την πόρτα μας ερμητικά κλειστή, ως υπηρέτες κοτζαμπάσηδων, από το τραπέζι των οποίων μαζεύαμε τα ψίχουλα.

Ο Βαλανάρης, η κλίνη των παλαιοντολογικών ευρημάτων. Των ευρημάτων που καθιέρωσαν παγκόσμια τον όρο "Πικερμική Πανίδα" και κατέστησαν το Πικέρμι γνωστό ως η "Ακρόπολη της Παλαιοντολογίας" βρίσκεται έρμαιο στα χέρια αυτών που θέλουν να μετατρέψουν το Μεγάλο Ρέμα σε τσιμεντοκάναλο, σε οχετό και τους βιότοπους του σε αυλές νομιμοποιημένων (εξαιρεθέντων από την κατεδάφιση λόγω διευθέτησης)   αυθαιρέτων. 

Ο κόσμος πια χωρίζεται στα δύο. Σε αυτούς που στέκονται στο πλευρό της Φύσης και της αειφορίας, χωρίς να διεκδικούν βραβεία και χρήμα και σε αυτούς που κραδαίνουν ένα χαρτί που γράφει "βραβείο πριβελλοντικής δράσης" και επιδιώκουν την επέκταση του τσιμέντου, μέχρι το τελευταίο τετραγωνικό ελεύθερης γης.

Η πανέμορφη εικόνα του Βαλανάρη των καιρών μας δεν συγκρίνεται βέβαια με εκείνη του μεσοπολέμου, όμως είναι στο χέρι μας να είναι μία όμορφη εικόνα και ένα οργανικό στοιχείο της φύσης του αύριο, στα μάτια των απογόνων μας.

.....................................................................................................................

Από τη στήλη «Πεζοπόρος», εφημερίδα “Εμπρός”, 2/4/1921

«Εις την κοίτην του χειμάρρου Βαλανάρη, που κατεβαίνει από την ανατολικήν Πεντέλην και ρέει προς τη Ραφήνα, βλαστώνουν τα μεγάλα πλατάνια. (…) Νεοτέρας ανασκαφάς κάμνουν οι από καιρόν εις καιρόν επισκεπτόμενοι την πλατανοχαρή ρεματιάν, υποκομίζοντες ακόμη απολιθωμένα δόντια μεγαθήριων. Ημείς ηυτυχήσαμεν να βρούμε κατά την τελευταίαν επίσκεψίν μας ένα δακτυλάκι τις οίδε τινος γίγαντος του ζωικού βασιλείου. (…) Μιαν παράξενην εντύπωσιν όμως εδοκίμασα, καθώς εκύτταζα με προσοχήν το παλαιοντολογικόν εύρημα. Ο ήλιος, που το εφώτιζε, ήτο τόσο καινούριος και τα σπαρμένα χωράφια με κριθήν είχαν τόσην φρεσκάδα, τα πλατάνια εφαίνοντο σαν να είχαν βαφή ανοικτοπράσινα τώρα μόλις και δεν επρόφθασαν να στεγνώσουν, ενώ ένα κοτσύφι εις τους θάμνους απωτέρω εσφύριζε με δροσερούς τόνους, οι οποίοι ενόμιζες, πως πρώτη φορά ηκούσθηκαν εις τον μαλακόν αέρα. (…) Εν τω μεταξύ έβλεπα το χαριτωμένον εκείνο τοπίον και εσκεπτόμην. Αυτή, λοιπόν, η λεπτή αττική φύσις εποίησε εδώ τοιαύτας μορφολογικάς τερατωδίας; Το δεινοθήριον του οποίου μέλη ευρίσκονται εις το μουσείον μας; Το ελλαδοθήριο, τον πεντελικόν μεσοπίθηκον, τον ερυμάνθιον χοίρον, τον ιππαρίωνα, τον ρινόκερω, την καμηλοπάρδαλιν, το αμυλοθήριον, αντιλόπας, δυο είδη μασταδόντων, όλα αυτά τα εκπληκτικά μεγαθήρια, ενώ σήμερα, εις τα βουνά της Πεντέλης ζουν αθώα πρόβατα και ολίγον τι, ατίθασα γίδια, το πολύ δε και ένας λύκος, διά να τρώγη, χάριν του περί οικονομίας νόμου της φύσεως, μερικά αρνάκια, όταν οι Αθηναίοι δεν δύνανται να τα τρώγουν προς 14 δρ. την οκάν; Υπήρχε ποτέ αγρία ζούγκλα εις την λεπτήν αυτήν αττικήν γην και εζούσαν εις αυτήν ζώα προ των οποίων η πύλη του Αδριανού θα εφαίνετο άθυρμα;

Και προς τι όλαι αυταί αι εναλλαγαί της ζωής, οι τύποι της, αι ιδιόρρυθμοι πλαστικότητές της, αι ανωμαλίαι της, η ασταμάτητη μορφολογική πλαστικότης της; (…) Παράξενον μέρος. Όλαι σχεδόν αι εποχαί έχουν αφήσει εκεί τα ίχνη των από το δεινοθήριον έως τους σημερινούς ρετσιναρέους του δάσους».